Het verhaal
van René

René is 23 jaar, woont in een appartement in Beuningen en heeft last van angst- en paniekaanvallen. Met begeleiding van de RIBW Nijmegen & Rivierenland probeert hij weer meer zelfstandig zijn leven te leiden.

„Wanneer het begon? Dat is lastig te bepalen, al zijn er momenten in mijn jeugd die ik - achteraf gezien - ben gaan vermijden. Maar de eerste echte angstaanval diende zich aan toen ik - 19 jaar zal ik zijn geweest - bij een maatje in de stad verbleef. Ik dacht even naar de Albert Heijn te lopen. Toen ik daar eenmaal was schoot me ineens de paniek in de benen. Ik schrok daar erg van en kan op dit moment niet meer bedenken wat het precies was dat me triggerde. Bij mij zijn de signalen van paniek altijd heel lichamelijk, vervolgens sla ik aan het piekeren en gaat het van kwaad tot erger.”

Plotseling ontstond er een gat
“Ik woonde indertijd al op mezelf en leefde van mijn studiefinanciering. Al met al had ik het behoorlijk naar mijn zin. Ik volgde een opleiding tot leidinggevende in de beveiliging, maar toen die plotseling stopte vond ik mezelf midden in het studiejaar op zoek naar werk. Het gat dat ontstond heeft het proces misschien wel beïnvloed? Vroeger deed ik alles zelf. Dat is een heel groot contrast met nu. Ik kon niet blijven huren en terug naar huis gaan was geen optie.”

Van controlefreak naar afhankelijkheid
“Ik vond een appartement in Beuningen. Maar hier zit ik nog steeds in dezelfde situatie: ik kom niet verder dan mijn eigen straat. Als ik op bezoek wil bij mijn vader haalt hij me op met de auto. Verder zijn de dagen best leeg. Ik sta op, eet wat, kom de dag door. Boodschappen moet ik uit handen geven, dat kan ik niet zelf en dat vind ik extra naar. Ik ben een enorme controlefreak, maar dit is niet wat ik wil.”

Met hulp naar weer zelfstandig functioneren
“Ik krijg ambulante begeleiding van de RIBW Nijmegen & Rivierenland. Op termijn zie ik mezelf met deze hulp wel weer zelfstandig functioneren, maar naar het hoe en wat is het nog zoeken. Omdat ik zelf de controle wil houden is een behandeling of medicatie lastig. Dan word je afhankelijk en daar ben ik huiverig voor. Vooralsnog zie ik de zon achter de wolken nog niet schijnen. Ik hoop natuurlijk dat ik hier ooit vanaf zal komen. Ik doe er voor mijn gevoel genoeg aan, ga dagelijks naar buiten bijvoorbeeld. Zo langzamerhand vind ik wel dat ik het verdien om het kleine cirkeltje wat groter te maken.”