Het verhaal
van Renske

Renske studeerde aan de HAN in Nijmegen, maar vlak voor haar afstuderen werd ze ziek. ‘We hadden net een huis gekocht en zaten midden in de verhuizing. Dat is geen fijne combinatie met een depressie’, vertelt Renske. Een opname volgde. ‘Daar zeiden ze dat ze me niet konden helpen omdat ik borderline had, maar dat klopte niet. Het bleek te gaan om psychotische depressies. Ik had niet echt psychoses. In mijn achterhoofd wist ik hoe het zat, maar de waanbeelden zagen er wel echt uit.’

Verschillende therapieën en medicatie werkten niet en als laatste mogelijkheid kreeg Renske twaalf behandelingen elektroshocktherapie. ‘Daardoor sloeg de medicatie eindelijk aan’, vertelt Renske. ‘Ook zei een stemmetje in mijn hoofd vanaf dat moment dat ik het zelf moet doen. Je kunt me aan alle kanten stutten, maar ik moet het zelf doen. Mijn man heeft me altijd gesteund en vertrouwen gegeven, maar hij kan er alleen maar voor me zijn. Zijn geloof in mij was belangrijk. Mij niet loslaten zorgde ervoor dat ik het leven niet losliet, dat het vlammetje bleef branden.’

Dieren geven rust

Wat Renske ook overeind hield, waren regelmatige bezoeken aan een paardenstal in de buurt. Tien jaar lang zorgde ze voor de stal, wei, paarden en honden. ‘Dieren geven rust en reageren positief op je. De klusjes stelden eerst niet veel voor, maar het was goed voor mij om er te zijn en iets te doen. Zonder dat er hoge eisen werden gesteld. Ik kon steeds meer en kreeg meer verantwoordelijkheden. Het was voor mij een verschil van dag en nacht. Ik heb er kunnen groeien en het heeft mijn vlammetje aangewakkerd.’

Door de paarden, therapie en medicatie ging het langzaam beter met Renske. Hulp in huis werd afgebouwd en ze ging steeds meer zelf doen. ‘Eerst vooral omdat anderen het zeiden, maar later pakte ik ook zelf dingen op. Ik ging weer naar verjaardagsfeestjes en merkte dat mensen het écht leuk vonden dat ik er was. Dat zijn kleine successen.’ Het ging zo goed dat Renske en haar man durfden te dromen van kinderen. ‘Lang hebben we gedacht dat wij geen kinderen zouden krijgen, maar het bleek dat dit kon terwijl ik mijn medicatie bleef slikken.’

Omgaan met kwetsbaarheden

Het ging allemaal goed en ze kregen twee gezonde zonen. Tijdens en na de zwangerschappen kreeg Renske wel te maken met vooroordelen en dat deed pijn. ‘Mensen waren verbaasd dat wij kinderen kregen. We hebben er goed over nagedacht, overleg over gehad en alles in de gaten gehouden. Ik weet dat er kwetsbaarheden zijn, maar ik heb daarmee leren omgaan.’ Na de geboorte van hun tweede zoon moest Renske noodgedwongen korte tijd alleen voor hem zorgen. ‘Het was fijn om te merken dat ik het kon. Dit gaf me ontzettend veel vertrouwen!’

Het herstel van Renske ging in stapjes, met mindere perioden. ‘Het was twee stappen terug en drie stappen vooruit. Al met al ben ik nu stabiel. Ik heb in ieder geval nooit meer zo diep gezeten als in het begin. Het gaat de laatste jaren steeds beter. Ik houd rekening met mijn kwetsbaarheid en ken mijn belastbaarheid.’ Het was het begin van een nieuwe periode, waarbij Renske iets wilde met haar studie en persoonlijke ervaringen. Ze zocht op internet en kwam in contact met Jeroen van Team Herstel van RIBW Nijmegen & Rivierenland. ‘Hij zei dat ik mijn ervaringsdeskundigheid daar kon inzetten. Dat leek me wel wat, maar ik ben begonnen met cursussen voor mijn eigen herstel.’

Altijd zelf regie gehouden

De eerste cursus van de RIBW die Renske volgde, was Herstellen doe je zelf. ‘Daarbij merkte ik dat ik niet meer onderuit werd geschoffeld door gedachten aan eerdere moeilijkheden. Niemand heeft mij ooit de zelfregie ontnomen en dat is essentieel geweest. Bij opnames had ik altijd de regie en bij de paarden kreeg ik verantwoordelijkheden. Mensen hebben vaak gevraagd wat ik zelf wil en ik hoorde vaker ‘dat kun je wel’ dan ‘doe maar niet’. Vertrouwen krijgen is zo mooi. Herstellen doe je zelf, maar niet alleen.’

Tijdens de lockdown vond Renske het niet heel vervelend om in haar eigen bubbel te moeten blijven, maar het gebrek aan verbinding vond ze een gemis. Vanuit Team Herstel ging ze online themabijeenkomsten organiseren. ‘Jeroen stond daar achter en ik heb het samen met een collega op poten gezet. Het is een warm bad bij de RIBW. Vooral de onbevooroordeelde houding vind ik fijn. Ik krijg waardering en mogelijkheden om te groeien.’

Bijdragen aan andermans herstel

Door diverse herstelcursussen is Renske gegroeid. Ze voelt dat ze het kan en zou graag meer willen. Moeilijkheid is nog wel het gebrek aan een officieel diploma en de wens om parttime te werken, maar Renske wil er rustig in groeien. ‘Ik wil bijdragen aan andermans herstelproces zodat anderen ook hun kracht en verantwoordelijkheden zien. Het mes snijdt daarbij aan twee kanten, want het draagt ook bij aan mijn herstel. Mijn boodschap is: als je alles hebt geprobeerd en het lijkt niet te werken, dan is er toch nog veel mogelijk.’

Renske heeft het zelf ervaren. ‘Niemand had ooit gedacht dat ik twee kinderen zou krijgen en zou doen wat ik nu doe. Het kan minder goed met me gaan, maar ik kom niet meteen in een depressie. Het is van belang dat ik mijn structuur vasthoud en in contact blijf. Mijn kinderen helpen bij de dagelijkse structuur en ik probeer juist dingen te gaan doen als ik er geen zin in heb. Ik kan enorm genieten van de kinderen, van natuur en van creatieve dingen doen. Het kan in kleine dingen zitten; het hoeft niet groot te zijn. Je moet vooral goed voor jezelf blijven zorgen.’