Het verhaal van Christel

In haar jeugd maakte Christel veel mee en dat heeft haar gevormd. “Ik ben uit huis geplaatst toen mijn ouders allebei overspannen waren. Samen met mijn jongste broer woonde ik tijdelijk bij een pleeggezin en dat was niet altijd leuk. Ook ben ik veel gepest op de school.” De heftige jeugd maakte haar onzeker. Ze kreeg sociale angsten, voelde zich eenzaam en kon niet overweg met haar gevoel. Inmiddels weet Christel dat ze zowel ADHD als ADD heeft. “Vroeger was dat minder aanwezig. Ik was een droomkind, stil en teruggetrokken.”

Ze deed een opleiding voor agogisch werk en werkte lange tijd op een kinderdagverblijf. Tot een burn-out op haar 36ste. “Bij de bedrijfsarts was ik heel emotioneel. Ik vond het moeilijk om feedback te ontvangen en had een heel laag zelfbeeld. Praatgroepen werkten niet voor mij, haptonomie wel. Daar heb ik veel aan gehad.” Na de diagnose kreeg Christel te maken met stigma’s en bij een reorganisatie verloor ze haar baan. “Ik ben toen vrijwilligerswerk gaan doen bij een inloop voor mensen met een psychische aandoening. Dat was heel fijn, want ik kwam daar mensen tegen die dezelfde dingen hadden meegemaakt.”

Herstellen doe je zelf

Via Team Herstel van de RIBW volgde ze de cursussen Werken met eigen ervaring en Herstellen doe je zelf. Vanuit de RIBW kwam daarna de vraag of ze interesse had in de opleiding Begeleider specifieke doelgroepen in Eindhoven, met als keuzevak ervaringsdeskundigheid. “Dat leek me wel wat, ook al was ik toen al 46 jaar. Aansluitend kreeg ik een vaste baan. Na twee jaar werd ik gevraagd voor team RIBW Thuis in de Wijk Nijmegen, als begeleider en ervaringsdeskundige. Bij Thuis in de Wijk worden cliënten met een Wlz indicatie begeleid die zelfstandig wonen. Ik heb de uitdaging aangepakt, maar vond het ook wel spannend. Het is een pilot en dat betekent ook zwemmen en veel uitzoeken.”

Naar eigen zeggen is Christel iemand van bruggen bouwen, in contact komen met andere organisaties en dingen samen doen. “Ik wil samenwerken in het netwerk van de cliënt om te kijken wat het beste werkt. Ook met cliënten leg ik makkelijk contact en we bouwen snel een vertrouwensband op. Ik weet hoe het is om cliënt te zijn en begeleid mensen vanuit mijn eigen ervaring. Ik wil ze vooruithelpen en activeren. Daarbij kijk ik naar wat je wel kunt, niet naar wat je niet kunt. Soms hoor ik dat ik de eerste ben die echt in iemand gelooft.”

Goed kunnen inleven

Ze beslist niets voor mensen, maar wil samenwerken. “Ik sta naast iemand, niet erboven. Samen kijken we niet naar diagnoses, maar naar de oorzaak. Waar komt iets vandaan? Wat is er gebeurd? Ik begrijp cliënten omdat ik het zelf heb meegemaakt. Voor cliënten is het ook fijn dat ik ervaring heb. Ik kan me goed inleven en cliënten merken dat. Mensen hebben in hun jeugd niet altijd ruimte gehad voor emoties en dan ga je met je gevoel op slot. Daar zit vaak het diepe probleem.”

Diagnoses komen volgens Christel vaak voort uit PTSS, en diagnoses stapelen zich op. “Ik weet waar mensen allemaal tegenaan kunnen lopen en bespreek wat ik herken. In het gesprek krijgen ze steeds meer vertrouwen en gaan geloven in zichzelf. Ik zou graag ook meer jonge cliënten begeleiden zodat zij zelfstandig kunnen gaan wonen. Bij Thuis in de Wijk hebben we meer tijd voor de cliënt. Dit heeft te maken met het type indicatie dat ze hebben, een Modulair pakket thuis. We hebben dus ook tijd voor een kopje koffie of om iets gezelligs samen te doen. Je hoeft niet altijd met doelen bezig te zijn en moet ook de tijd nemen om een band te krijgen.”

Gewoon genieten

Met de begeleiding kunnen mensen kleine stapjes zetten. Christel: “Ik ontmoet mensen die geen voldoening meer hebben in het leven. Met de juiste aandacht zie ik ze dan toch weer kleine stappen maken. Ze komen hun bed weer uit en gaan weer dingen ondernemen. Het gaat om kwaliteit van leven. Je moet niet meteen van alles. Gewoon genieten.”

Christel wil dat mensen weer de maatschappij in kunnen. “Ik wil ze ook van het stigma af helpen. Ook zelfstigma, want heel veel mensen zeggen van zichzelf dat ze gek zijn. Dat zijn ze niet. Vraag je af hoe je kunt deelnemen aan de maatschappij, met je beperking. Hoe kun je je nuttig voelen? Dat missen mensen heel gauw. Samen naar het verleden kijken en mensen hun verhaal laten doen, is essentieel. Waar komt iets vandaan? Ervaringsdeskundigheid is heel waardevol in die gesprekken.”